Nieważne jak wyglądają, ale loffciam ich muzę :)

Niedziela, po pracowitej i niezbyt ciekawej pogodowo sobocie, miała być dniem rowerowym. Poranny spacer narobił mi smaku na wypad w góry. Przebijające się zza drzew słońce, mgiełka w dolinach... Niestety mgła zamiast opaść, utrzymywała się do godziny 10, więc już wiadomo było, że szans na dłuższy wypad nie ma.

Wspinaczka "żółtym", za to w dół byłoby ciekawie :) © k4r3l

Pozostała opcja krótkiego objazdu okolicznych górek. Większość asfaltowo z wyjątkiem odcinka na Złotą Górę (757m n.p.m.). Tam nie obyło się bez wprowadzania. Żółty szlak od Targanic to początkowo asfaltowe serpentyny przechodzące płynnie w betonowe płyty (co świadczy o momentami sporym nachyleniu!). Następnie mamy kamienisty singielek między drzewami i chwilę później wyjeżdżamy na leśną autostradę.

Napieram ;) © k4r3l

Ciekawy podjazd... © k4r3l

Jeszcze jedno ostatnie dłuższe podejście (ok.800m) i jestem w miejscu oferującym ciekawą panoramę okolicy (w dole Andrychów i przyległe wioski, pasmo Gancarza i Leskowca, Kocierz, Trzonka, a daleko, za lekką mgiełką Babia i Pilsko).

Andrychów z mojej perspektywy;) © k4r3l

W stronę Babiej... © k4r3l

Zjazd dalej żółtym szlakiem w kierunku Trzonki. 300m przed skrzyżowaniem szlaków żółtego z zielonym trafiam na błotnistą niespodziankę. Wisienką na torcie okazują się być powalone i pozostawiane przez drwali drzewa w poprzek szlaku - tragedia.

Chyba ktoś sobie jaja robi - to ma być szlak!? © k4r3l

Po odnalezieniu szlaku wracam do Targanic odkrytym w ubiegłym roku alternatywnym zjazdem, który kończy się na pętli autobusowej poniżej Przełęczy Targanickiej. Dalej asfaltowa kita w kierunku Sułkowic i bez większych kombinacji zamykam pętlę, na dziś wystarczy.

Na Trzonce jak zawsze symaptycznie ;) © k4r3l

Przy okazji testowałem ocieplane nogawki Mimo - za taką cenę bardzo fajna sprawa. Co prawda pasek silikonowy nie trzyma zbyt pewnie na udzie (musiałbym chyba zacząć golić nogi, haha), ale ogólnie wrażenia jak najbardziej pozytywne. Nie było mi ani za ciepło, ani za zimno. Na rękawiczki długopalczaste wciąż, przynajmniej dla mnie, za ciepło - zmieniłem po 5km :)

Powrót do domu - wszędzie czuć jesień in the air ;) © k4r3l

Pokaż trasę GPS

Zeszłej nocy urządziłem sobie rzeźnię z "Maczetą" Rodrigueza w roli głównej. Ten film, podobnie jak "Planet Terror" mnie rozwalił;) I ta kapitalna obsada. Polecam!
Po wczorajszym wypadzie przyszedł czas na ciąg dalszy. Plan tej wycieczki układał się w głowie "na bieżąco". Zacząłem od asfaltowego standardu na Kocierz (18m18s). Okropnie wiało, stąd czas gorszy od najlepszego o minutę (przynajmniej tak to sobie tłumaczę;).

Osiedle Kiczora (Kocierz Rychwałdzki) © k4r3l

Po zjeździe odbijam na Kocierz Rychwałdzki - tamtejsza okolica to oaza spokoju, wodospady szumią, ruch znikomy, powietrze rześkie - aż chce się jeździć ;) I tak kusi mnie pierwsza lepsza odnoga asfaltowa pnąca się od razu mocno w górę. Na mapie miałem zaznaczoną pętlę, którą można w tamtym rejonie zrobić, ale to nie to, jak się później okazało...

Okolice osiedla Basie (Kocierz Rychwałdzki) © k4r3l

Serpentyna wiedzie na Osiedle Kiczory i urywa się w pewnym momencie, akurat wtedy kiedy zapowiadało się całkiem nieźle.. No trudno, pora wracać w dół. Następny atak na Osiedle Basie, tam spotyka mnie niespodzianka w postaci takiego znaku:

U nas prędzej pojeździsz po lesie, niż po mieście :) © k4r3l

Miło, nie powiem, ale trzeba dodać, że to droga dla rowerzystów tzw. zawziętych, na rowerach co najmniej klasy MTB, bo kamolce w ziemi dają w kość. Niestety i ta ścieżka kończy się ślepym zaułkiem.

Gibasówka - dojadę tam, o ile nie pobłądzę;) © k4r3l

Wracam kawałek do mijanego wcześniej leśnego szlabanu, przechodzę pod nim i rozpoczyna się jedna z lepszych części tej wycieczki - leśne, interwałowe serpentynki usłane gęsto ściółką i zakamuflowanym pod nią błotem;)

Kapitalny trawers Wielkiego Gibasów Gronia (898m n.p.m.) © k4r3l

Mam dzisiaj ewidentnego pecha do urywających się nagle ścieżek, bo i ta kończy się pod lasem i nie ma innego wyjścia jak podprowadzać. Tam odnajduję nową dróżkę, a na niej pełno śladów dzików/saren w błocie. Ze wzmożoną czujnością przeciskam się przez chaszcze, jest klimat;)

Widoczki stamtąd też całkiem klawe :) © k4r3l

Po wyjeździe na ubitą ścieżkę (szlak niebieski/zielony z Łamanej Skały) okazuje się, że jechałem przez Rezerwat Madahora. Nie pierwszy i zapewne nie ostatni raz. Z dwóch możliwych kierunków - Leskowiec i Ścieszków Groń - wybieram ten drugi.

W rejonie ^Czarnych Działów^ (skały + 6 jaskiń) © k4r3l

Byłem tam co prawda miesiąc temu, ale tego odcinka szlaku nie znałem. Jak się okazuje - jest miodzio. Kolejny raz utwierdzam się w przekonaniu co do kierunku jazdy - w drugą stronę byłoby zdecydowanie ciężej.

A to już osławione ^Zamczysko^ (skałki wspinaczkowe) © k4r3l

Po drodze zaliczam jeszcze wizytę przy Czarnych Działach - to jaskinie poniżej szlaku. Niestety praktycznie niedostępne dla zwykłych śmiertelników. A także odnajduję, tuż przed samą Łysiną, tzw. Zamczysko, czyli kompleks naturalnych skał-olbrzymów. Gdzieś w tym rejonie znajduje się także Jaskinia Lodowa.
Przytoczę tu cytat ze strony marcinnowak.eu: [...]We wschodniej części skałek znajduje się jedna z najbardziej tajemniczych jaskiń w Beskidach. Jaskinia Lodowa ma długość 59 metrów i głębokość 10 metrów. Co ciekawe po raz pierwszy zbadana została przez grotołazów niedawno, bo latem 2000 roku. Niedawno bezspornie stwierdzono, że lód utrzymuje się w niej przez cały rok. Ta osobliwość i cały obszar leży 700 m n.p.m. i jest najniżej położoną jaskinią lodową w Polsce.[...]
[...]Aż dziw, że nie założono tu jeszcze rezerwatu. Flora naprawdę tu szaleje. Specyficzny mikroklimat, wilgoć, roślinność cieniolubna i naskalna. To właśnie skałki „Zamczysko”. Nazwa jest potoczna i wiąże się z legendą – oczywiście – o zamku, który miał tu stać i zapadł się pod ziemię, pozostawiając jedynie podziemny tunel. Sądząc jednak po tych utworach pod spodem może znajdować się naprawdę spory system jaskiniowy. Tylko trzeba go odkryć![...]
A dla ciekawskich dołączam schemat jaskini: http://speleo.bielsko.pl/pages_historia/gmichalska/lodowawzam.html

Przy zejściu do Jaskini Lodowej © k4r3l

Dalej powrót już typowo asfaltowy przez Okrajnik, Łękawicę, Kocierz Moszczanicki. Na Przełęczy Kocierskiej wybieram wariant terenowy. Zjazd na Przełęcz Targanicką szlakiem usłanym z liści oświetlonym przedzierającym się przez drzewa soczystopomarańczowym słońcem to poezja. Na przełęczy już ostatnia sesja - tradycyjne, jesienne, zachodzące za górami słońce i można wracać do domu. Ufff:)

Zielony z Przełęczy Kocierskiej © k4r3l

GPS trochę się gubił (zwłaszcza w gęstym lesie), ale ja się mu nie dziwię, momentami to już sam nie byłem pewien dokąd jadę, chociaż mniej więcej widziałem, że trawersuję południowe, solidnie zalesione stoki wpierw Potrójnej, a później Łamanej Skały.

Zachodzik na Przełęczy Targanickiej © k4r3l

Pokaż trasę GPS

Cover lepszy od oryginału? Dowód na to, że muzyka w filmach Tarantino odgrywa bardzo ważną rolę...

Reaktywacja mojego poprzedniego aparatu okazała się nieopłacalna - w serwisie gość zaśpiewał za części i robociznę 270 złociszy. 4 lata temu wydałem na niego prawie tysiaka z ciężko zarobionych pieniędzy, trochę szkoda... Postanowiłem na alledrogo upolować coś lepszego, używanego, co nie miało bliskiego kontatku z beskidzkimi skałami;)

Okoliczne gorki © k4r3l

Plus zależało mi na czasie, bo Ania wpadła ostatnio w sidła hobby zwanego decoupage, czego efekty można zobaczyć tu: www.bulma.art.pl ;) Padło kolejny raz na Panasonic Lumix. Dziś wybrałem początkowo standardową trasę przez Zagórnik, więc nie mogłem nie zjechać na moment by sfotografować kaskadę Rzyczanki.

Kaskada Rzycznaki w promieniach jesiennego słońca © k4r3l

Dalej już trasa nabrała typowo terenowego charakteru, najpierw ścieżką dydaktyczno-przyrodniczą a następnie wbitka na zielony szlak w stronę Gancarza (802m n.p.m.). Tam jak zwykle mozolna, ale stosunkowo krótka (15 minut) wspinaczka pod sam szczyt.

Tego krzyza bronić nie trzeba, stoi tu od lat © k4r3l

Odcinek między Gancarzem a Groniem JP II (890m n.p.m.) jest lajtowy, nie licząc stromej końcówki. Dodatkowym utrudnieniem okazał się głęboki żleb ściągający rower do środka... Na Groniu pustki, zaczyna wiać halny, więc pora na longslave'a - od razu lepiej - można więc mykać na Leskowiec (922m n.p.m.).

Trzeba się spieszyć, słońce już nisko... © k4r3l

Na szczycie niespodzianka, jeden gość szykuje się chyba do noclegu (karimatka, ognisko już płonie) - fajny klimat survivalowy, oby go tam nie przewiało;) Ja rzucam rower i biegnę sofocić zachodzące nad Beskidem Małym słońce. Uff, na szczęście zdążyłem;)

Zachód słońca w Beskidach © k4r3l

Epicki widoczek ;) © k4r3l

Jeszcze fotki panoramy Beskidu Żywieckiego i pora wracać. Z drugiej strony już nad horyzontem świeci księżyc w pełni. Wybieram opcję powrotną początkowo przez Groń JPII by nieco później połączyć się z czarnym szlakiem. Odpalenie mojej wysłużonej (jeszcze żarówkowej) lampki wydaje się koniecznością.

Panoramidło z Leskowca © k4r3l

Jadę wolno, wręcz asekuracyjnie. Na dość stromym zjeździe kółko grzęźnie między korzeniami a ja robię malowniczego OTB'a. Nieźle. Lekko przekrzywione siodełko, dziura w kolanie i przytarta łydka. Zaczynam sprowadzać. Po chwili patrzę - nie ma licznika, a więc powrót na miejsce kraksy z latarką w ręku. Chwila wytężania wzroku i... jest :) Schodzę i z ulgą docieram do asfaltu w Rzykach Jagódkach. Teraz już lajtowo do domku;)

Auć ;) © k4r3l

Pokaż trasę GPS

Ten wypad miałem w głowie już praktycznie na początku sezonu. Teraz mamy wrzesień i mogę dumnie rzec - Barania Góra (1214m n.p.m.) zaliczona ;) Ale od początku. Zaczęło się wszystko w sobotni, rześki poranek. Nie przygotowaliśmy się na takie (ok. 10 stopni) warunki, bo kurier nie dowiózł nogawek. No ale trudno, jak już jesteśmy w okolicy, to grzechem byłoby nie wystartować;)

Rześki poranek w Beskidach © k4r3l

Szybko przeciskamy się wiejskimi drogami Kalnej, Godziszki, Słotwiny i Lipowej by stamtąd rozpocząć nasz ulubiony podjazd na pierwszy górski cel dzisiejszej wycieczki - Skrzyczne (1257m n.p.m.).

Asfalcikeim na Skrzyczne? Czemu nie ;) © k4r3l

Słońce co chwila płata nam figle chowając się za pędzone wiatrem chmury. Ale na widoczki nie możemy narzekać, po prostu gdy jest nam zimno podkręcamy tempo na podjazdach.

Szutrowa autostrada... © k4r3l

Droga na Skrzyczne wznosi się łagodnie, początkowo jest to wąski asfalt, później zamienia się coś co kiedyś było asfaltem, następnie już praktycznie do samego szczytu jest to szeroka szutrowa autostrada - polecam w obie strony! Z tym, że na podjazdach można rozkoszować się widokami;)

Popas przy schronisku © k4r3l

Na szczycie tłumy, więc tylko szybki posiłek na wysokości schroniska i jedziemy dalej szukać słońca, bo akurat trafiliśmy na serię sporych chmurzysk, które skutecznie nas wychłodziły :)

W drodze na Malinowską Skałę... © k4r3l

W drodze na Malinowską Skałę (1152m n.p.m.) mijamy sporo rowerzystów, których oczywiście serdecznie pozdrawiamy. Dwóch z nich wyróżnia się dodatkowym wsparciem czworonożnych towarzyszy - ciekawy widok na tej wysokości.

Klasyczny zjazd po skałach;) © k4r3l

Pod Malinowską trzeba wprowadzać, tamtejsze skały studzą zapał do jazdy i nakazują chwilowy bikewalking. W międzyczasie dwóch bikerów podbiega z bajkami na plecach (gdzie im się tak śpieszy - nie wiadomo:). Faktem jest, że w dalszej drodze wyprzedza nas sporo riderów, ale nam na czasie specjalnie nie zależy;)

Beskidzki widoczek ;) © k4r3l

Pod Zielonym Kopcem (1154m n.p.m.) kolejny raz pokornie schodzimy z rowerów - nie ma się co szarpać ze sporym nachyleniem i luźnymi kamieniami. Mijają nas 'fullowcy' - jeden o mało co nie fiknął przez kierę, kiedy przyhamował na zjeździe - na pewno zrobiło mu się ciepło;)

Spod Zielonego Kopca... © k4r3l

Jedyną górką, która dzieli nas od celu "namber łan" jest Magurka Wiślańska (1140m n.p.m.). Tam docieramy raz prowadząc a raz jadąc - trochę ciężki teren pod rower, ale w sumie się z tym liczyliśmy.

Przed Magurką Wiślańską,,, © k4r3l

Natomiast to co zastaliśmy pod Baranią Górą przyćmiło wszystkie do tej pory napotkane przeszkody. W dwóch miejscach na wąskiej, trawersujacej szczyt ścieżce leżały powalone drzewa. Tak, że trudności mieli zwykli piechurzy, a co dopiero rowerzyści...

Rzut oka na pokonaną trasę... © k4r3l

Dalej pod sam już praktycznie szczyt prowadzimy na lajcie - ta góra nas zwyczajnie pokonała i nie baliśmy się do tego otwarcie przyznać:) Na górze kilka fotek, wychodzimy na wieżę widokową, podziwiamy 360stopniową panoramę Beskidów (a nawet i słowackich wierchów) - co tu dużo gadać, jest mega!

Okolice Baraniej Góry © k4r3l

W międzyczasie dojeżdża Shovel, który siedział nam na ogonie od Malinowa i razem już powoli zaczynamy staczać się tą samą drogą w dół. Robi się chłodniej a i pora coraz bardziej późna.

Shovel na ostatnim podjeździe © k4r3l

Wspólnie dokręcamy do Magurki Wiślańskiej i tam nasze drogi się rozchodzą. Shovel śmiga w kierunku Malinowksiej Skały, a my z Anią obieramy kierunek na Magurkę Radziechowską (1108m n.p.m.) z nadzieją odszukania dróżki, która nas doprowadzi do wyraźnie na mapie zarysowanej szutrówki. Niestety, właściwej drogi nie odnajdujemy i zamiast zjechać do Lipowej szlakiem zielonym postanawiamy wybrać trasę na dziko. Ile nas to będzie kosztowało dowiadujemy się za chwilę - 40 minut sprowadzania po stromym, kamienistym zboczu, którym na pewno kiedy leje płynie konkretny strumień:/

Wspólna fota musi być;) © k4r3l

"Ku..wom" i "jap..olom" nie ma końca ;) Ale nie poddajemy się i przy końcówce udaje nam się na szczęście wsiąść z powrotem na rowery. Czeka nas jeszcze jedna niespodzianka - żeby dostać się na drogę właściwą musimy przedostać się na drugą stronę rzeki Leśnianki. I tym mokrym akcentem kończy się nasz trip. W domu w zawrotnym tempie pałaszujemy kurze nóżki i stos frytek przy akompaniamencie zimnego Redsa i Taterki. Jest zmęczenie, ale jest też i satysfakcja! Kolejne szczyty zdobyte!

Skały przed Magurką Radziechowską © k4r3l

Pokaż trasę GPS

Po odebraniu roweru Ani z serwisu (przegląd generalny, wymieniona kaseta + łańcuch, klocki i niektóre linki oraz pancerze) mieliśmy w planach śmignąć już klasycznie przez Porąbkę, Międzybrodzie i Zarzecze do Kalnej (czyli naszej standardowej bazy wypadowej w Beskidy: Śląski / Żywiecki). Jednak dzisiejsza niepogoda sprawiła, że trasę pokonaliśmy za pośrednictwem Przewozów Regionalnych.

Na tyłach... © k4r3l

Jeszcze w serwisie/sklepie udało mi się kupić bez wahania, po bardzo okazyjnej, jak przystało na stałego klienta, cenie kask Kellys Diva, który nie dość że pasował, to jeszcze trafił w gust właścicielki perfekcyjnie. W sumie to ja trafiłem;)

Ciasno, ale jedziemy:) © k4r3l

Podróż "pkp" jak zwykle nie mogła odbyć się bez niespodzianek. Już na dzień dobry dowiadujemy się, że z Kóz do Bielska kursują jako tzw. "komunikacja zastępcza" autobusy. Więc pojawił się oczywisty znak zapytania - jak zareaguje na rowery kierowca? Bilety kupujemy od razu do Łodygowic, żeby mieć w razie czego dodatkowy argument w ewentualnym sporze. Na miejscu okazuje się, że "drajwer" ma oczywiście w związku z nadbagażem kilka "ale", wymachuje nam przed nosem jakimś papierkiem, że niby nie może rowerów przewozić (a ja myślałem, że służbiści to już gatunek wymarły), jednak wspólnie z panią konduktor przekonujemy go, żeby sobie jaj nie robił i zabrał nas na pokład - w końcu kursuje tymczasowo pod banderą kolei, leje jak z cebra a my mamy już przejazd opłacony :)

W Łodygowicach... © k4r3l

W B-B czekamy kilkanaście minut na skład do Żyliny. Ten okazuje się być wyjątkowo punktualny - jest jednak jeden kluczowy problem - nie posiada ani jednego przedziału dla rowerów - same kuszetki. Wbijamy się więc do ostatniego wagonu skąd mamy fajny widoczek na tyły. Jest ciasno, ale przynajmniej nikt nam z tego powodu problemów nie robi.

Test nowego kasku i "chlapacza" :) © k4r3l

W Łodygowicach wciąż pada, pod dachem starego kiosku przygotowujemy się na najgorsze, czyli 5km w deszczu i przy niezbyt przyjemnym wietrze:) Po drodze zaliczamy kilka wymuszonych przez nagłe pogorszenie się warunków pogodowych postojów. "Chlapacz" Ani, mimo że prowizoryczny zdaje się spełniać swoje zadanie;)

Tu z reguły widać Skrzyczne... © k4r3l

Szanse na jakikolwiek rower są już dzisiaj znikome - zobaczymy co uda się ukręcić jutro. Ostatnio weekendy są bywają zupełnie nieprzychylne jakimkolwiek dalszym wypadom. Jesień chyba faktycznie zbliża się wielkimi krokami...

Kwasożłopy w natarciu - jeszcze mocno wakacyjny, jajcarski singiel z nowej płyty z praktycznie samymi kołwerami! Będzie miazga!

Tą część Beskidu Małego, a w zasadzie ten specyficzny, niebieski szlak między Kocierzem a Czernichowem o długości 7km z hakiem chodził mi po głowie od jakiegoś czasu. Miałem jechać z rańca, jednak nie mogłem się zebrać - ciągle coś było do zrobienia...

Na szlaku... © k4r3l

W południe odezwał się na GG Shovel - tyski bajker, któremu teren i górskie szlaki obce nie są. Umawiamy się na parkingu pod kauflandem i coś po 14 ruszamy zdobywać Przełęcz Kocierską. Wieje, więc nie zamiast główną, otwartą drogą w kierunku Targanic prowadzę gościa bocznymi, interwałowymi asfalcikami Brzezinki schowanymi między licznymi domostwami.

Zjazd czerwonym :) © k4r3l

Tym razem przełęcz podjeżdżamy w równe 20 min, ale czas ten upływa na ciągłym gadaniu, więc w sumie luźno i bez napinki, ale jedzie mi się całkiem nieźle, powietrze rześkie po wczorajszych opadach. Pod ośrodkiem krótki postój i śmigamy początkowo czerwonym prowadzącym w stronę Żaru. Jest tak samo błotnisty jak ostatnio, ale tym razem nie ryzykujemy i objeżdżamy boczną, wydeptaną przez turystów ścieżką.

Shovel napiera:) © k4r3l

Tam gdzie trzeba podprowadzać, czyli pod Beskidem (759m n.p.m.) wybieramy alternatywną drogę, przeznaczoną do zwózki drewna, która, jak wynika z mapy gdzieś tam łączy się z czerwonym na górze. Jest ona na tyle szeroka, że próbujemy podjeżdżać. Bikewalking'u jednak nie unikniemy i w końcowym fragmencie targamy kilkadziesiąt metrów z buta. Dalszy odcinek to już 100% jazdy. Na rozdrożu przesiadamy się na szlak niebieski prowadzący pod Jaworzynę. W międzyczasie mijamy parkę również na rowerach (dziewczynie współczujemy - popatrzcie na czym jedzie:) i dwóch krosowców na motorach.

"Turystyka górska" © k4r3l

Niebieski szlak okazał się wymarzonym odcinkiem dla pod XC. Raz pod górkę, raz dłuższy zjazd, ale trzeba uważać na kamienie, błoto i gałęzie. Generalnie radość z jazdy była ogromna! Jeszcze przed Jaworzyną spotykamy grupę turystów, którzy z racji tego, że "skończyła się im mapa" pytają nas dokąd prowadzi ten szlak, a my w zamian prosimy ich o zrobienie nam wspólnej fotki. I to był błąd. Podczas oddawania aparatu nie złapałem go zbyt pewnie i nie zauważyłem, że tamta dziewczyna ma jeszcze opaskę na ręce. Szarpniecie, wyśliźnięcie i aparat z kilkoma rykoszetami ląduje z wysokości ponad metra na beskidzkich kamieniach. Początkowo wydaje się, ze wszystko ok, ale po chwili już wiem - dzisiaj już po zdjęciach - obiektyw się nie chowa, generalnie coś tam w środku lata (pewnie jakieś plastikowe części odpowiedzialne za mechanikę - oby :)

Ostatnia fotka z aparatu:( © k4r3l

No to pod Jaworzynę (864m n.p.m.) wspinam się "na chama", żeby rozładować negatywne emocje. Nie inaczej jest na zjeździe, kiedy to okazuje się, że przed nami niesamowicie widokowa część szlaku a ja zostałem bez aparatu. Rozwijam 40km/h i z impetem wpadam w jedną z <em>wiecznych kałuż</em> na szlaku. Ta była żółta i wyjątkowo śmierdząca, więc trochę zeszło zanim się domyłem :) Od razu lepiej - adrenalina wygrała z wkur***niem :)

Na Jaworzynie... © k4r3l

Widoczek na Beskid Śląski © k4r3l

Jezioro Międzybrodzkie (w tle Hrobacza) © k4r3l

Z tej strony Żaru jeszcze nie widziałem :) © k4r3l

W planach było całkowite wykorzystanie niebieskiego odcinka, ale nie zauważamy rozdroża i wlatujemy ni z tego ni z owego na żółty szlak prowadzący do Tresnej. W sumie ok, mi to obojętne, byle by było w dół. I było, oj było! Tutejszy żółty z pewnością przypadłby do gustu maniakom [i]enduro</em>. Generalnie jest to rynna, która ma w sobie wszystko. Po środku żleb i wystające kamienie, po bokach gałęzie i ziemia przypominająca celinę. Jak nie trudno się domyśleć ściąga rower wraz bajkerem do środka, tak że czujemy się jak w oku cyklonu :) Shovel zauważa, że powyżej znajduje się ścieżka alternatywna, znacznie bardziej odpowiednia dla naszych hardtail'ów.

Żółty szlak - jest ostro! © k4r3l

W Tresnej zajeżdżamy na chwilę nad Jezioro Żywieckie skąpane w promieniach zachodzącego słońca (nie wiedziałem o tej miejscówce, ale jest bardzo fajna i oferuje zacne widoczki).

Jezioro Żywieckie i Skrzyczne © k4r3l

Jako, że czas nam się kończy postanawiamy już tylko wrócić przez Łękawicę i Kocierz do Targanic. Na asfalcie nie wiele się dzieje, więc lajtowym tempem toczymy się w kierunku podjazdu. Z osławionej ulicy Widokowej tym razem rezygnujemy i wybieramy wariant dłuższy ale przyjemniejszy. Na górze już się zaczyna ściemniać a nas czeka zjazd zielonym szlakiem w kierunku Przełęczy Targanickiej. Shovel zakłada oświetlenie i wbijamy w las. Faktycznie, ledwo co widać, ale odcinek na tyle znany, że wiadomo, czego się spodziewać. Do Andrychowa mkniemy z prędkością grubo powyżej 40km/h i pod kauflandem następuje zamknięcie pętli. Dzięki dla mojego kompana za wspólny wyjazd - było mega, no i fajnie poznać kolejnego bikestatowicza!

Track z GPS pożyczony od Shovel'a.

Nadrabianie straconego miesiąca maja, w którym to przejechałem 0 (słownie: zero!) kilometrów, w toku. W okolicy nie brak ciekawych miejscówek, ale jednak te klasyczne kuszą najbardziej. Jak się okazało nie tylko mnie, bo wjeżdżając na Przełęcz Kocierską (718m n.p.m.) mijałem sporo bikerów cisnących w dół. Jeden nawet pojawił się w zasięgu wzroku, tempo mieliśmy podobne, nawet chyba zbliżyłem się do niego w końcówce, bo widziałem jak odbija na czerwony szlak w kierunku Łamanej Skały. Tym razem zmierzyłem czas podjazdu i wyniósł on dzisiaj 18m10s (od znaku o 8% nachyleniu do tabliczek ze szlakami na przełęczy).

Bikestats rządzi w górach :) © k4r3l

No nic, ja postanowiłem zjechać tym razem kajmanowym skrótem i porobić trochę fot by pokazać jak ten podjazd mniej więcej wygląda. Oczywiście mijające się auta mają tam problem (jeden to nawet chciał trochę cofnąć pod górkę na wstecznym - pięknie go zniosło:) dla rowerzysty to już mniejsze zmartwienie - byleby klocki przyzwoicie hamowały:)

Trzeci podjazd kocierski 1 © k4r3l

Jeszcze rano wpadłem na pomysł by odwiedzić znajome sprzed roku miejsce. Ale wcześniej przejechałem się malowniczą doliną Kocierza Rychwałdzkiego. Chciałem ustrzelić jeden fajny wodospad, ale wszystko zajęte przez biwakujących ludzi, generalnie strach się zbliżać:) Ale za to odnalazłem ukryty za krzaczorami pomnik:

Pamięci żołnierzy... © k4r3l

Wspomniane miejsce to malowniczo położona wieś Łysina (ponad 700m n.p.m.). Żeby się tam dostać zmuszony byłem zjechać w penym momencie z głównej drogi i rozpoczęła się mozolna wspinaczka w poszukiwaniu zielonego szlaku, w towarzystwie wyjątkowo upierdliwej eskadry much :)

Droga przez Kocierz Rychwałdzki © k4r3l

Punkt czerpania wody © k4r3l

Do szlaku docieram po kilkunastu minutach na wysokości Gibasówki (842m n.p.m.). Szlak ostatnio zachwalał Shovel, tyle tylko że jechał w przeciwnym kierunku. Ja wybrałem przyjemniejszą, bardziej zjazdową opcję - w kierunku Ścieszków Gronia (779m n.p.m.). Do jaskiń, pomimo znaku, nie dotarłem - są dla rowerzysty poza zasięgiem, trzeba schodzić b.stromo w dół.

Do jaskiń "Czarne Działy" © k4r3l

Całkiem przyjemny zielony szlak... © k4r3l

Jaskini lodowej i tzw. "zamczyska" nawet nie szukałem - leżą poniżej zielonego szlaku, nie chciałem zjeżdżać z kursu, bo pora nie była już najwcześniejsza. Następnym razem poświęcę temu więcej czasu i uwagi - ponoć warto. Po drodze jest jednak na co patrzeć:

Paproć z Babią w tle :) © k4r3l

W stronę Kocierza... © k4r3l

Na szczycie chwila relaksu i bajeczne widoczki na masyw Babiej Góry, Pilsko i cały Beskid Żywiecki. Chciałoby się tam siedzieć i siedzieć, ale jako, że było już po 18 postanowiłem wracać. W tym celu zjechałem zielonym szlakiem w stronę Kocierza Rychwałdzkiego - bardzo fajny odcinek zjazdowy, momentami b. wymagający.

Medżik na Łysinie © k4r3l

Genialna panorama z Łysiny © k4r3l

Kapitalne miejsce na działeczkę:) © k4r3l

"Wsi spokojna, wsi wesoła..." © k4r3l

Na dole chwila zawahania - którędy podjeżdżać? Jednak opcja hardcore'owa, choć zdecydowanie krótsza wzięła górę i wybrałem trzeci podjazd kocierski;) Tym razem kręciło się gorzej niż ostatnio z Jackiem. Młynkowałem praktycznie non-stop czego rezultatem jest czas (liczony między znakami nakazującymi jazdę w łańcuchach), który wyniósł 11m09s. Przynajmniej teraz mam się do czego odnieść:)

Trzeci podjazd kocierski 2 © k4r3l

Dzisiaj zjazd z przełęczy wyjątkowo nieterenowy - szybko (max 71km/h) i do celu (przez Targanice do Andrychowa). I to by było na tyle. Polecam wszystkim odwiedzenie Łysiny (można ją także zdobyć pokonując wymagający podjazd od strony Okrajnika, tak jak robi to chociażby Jeremiks;).

Wspólnego kręcenia w towarzystwie najlepszego poznańskiego bikera Jacka ciąg dalszy. Skoro gość Eli i Piotra kocha góry, nie było innego wyjścia, jak tylko wyznaczyć trasę zawierającą dwa klasyczne beskidzkie podjazdy + jeden krótki odcinek terenowy:) Ze względów logistycznych padło na Hrobaczą Łąkę (828m n.p.m.) oraz Żar (761m n.p.m.).

Przymiarka do Hrobaczej ;) © k4r3l

Spod Hrobaczej startujemy pewnie mając w głowach obrazy samochodów zdychających tam na pierwszym biegu. Przez moment jedziemy wspólnie, jednak za czwartym czy piątym łukiem Jacek jest już dobre 200m z przodu;) Dobrze, że na początku pstryknąłem mu fotę z podjazdu, bo potem już nie miałem okazji:)

Jazda! © k4r3l

Obiecałem sobie, że jak będę ponownie atakował ten szczyt to tym razem przystanę i zrobię kilka fot genialnej panoramy, która odsłania się w pewnym momencie podjazdu. Tym razem, postój był mi nawet na rękę:)

Warto się zatrzymać... © k4r3l

Pasmo Magurki Wilkowickiej © k4r3l

Droga zmienia się mocno poszarpany, stary asfalt. Po drodzę goście komplementują mojego poprzednika. Wypada mi się tylko zgodzić i kontynuować mozolną wspinaczkę. Nieco wyżej scenka z Golfem w tle - biedaczek się zasapał na podjeździe, spod maski ostro się kopciło, a kierowca coś tam próbował zdziałać.

Ser szwajcarski ;) © k4r3l

Na wysokości schroniska widzę Jacka, który już ostro foci okolicę i swój sprzęt. Na szczyt wjeżdżamy razem, oklaskom, wiwatom, flash'om i fajerwerkom nie ma końca :) Jacek dokładnie przygląda się temu 35m krzyżowi a następnie swoją uwagę skupia gdzieś na horyzoncie...

Nawet się nie zmęczył;) © k4r3l

Bikestats jest wszędzie ;) © k4r3l

Mamy zjechać do Międzybrodzia Bialskiego, więc oczywistym jest, że nie będziemy się wracać tą samą drogą. Wiem, że górski teren to środowisko, w którym mój kompan czuje się najlepiej, więc proponuję wykorzystanie szlaków pieszych i zjechanie na Przełęcz Przegibek (663m n.p.m.). Czerwony ma to do siebie, że jest bardzo zróżnicowany. Po stromym zjeździe następuje konkretne podejście.

Ossstrrrroooo! © k4r3l

I z pokorą - wspinaczka na Groniczki ;) © k4r3l

Na wysokości Gaików (808m n.p.m.) wbijamy na niebieski i tam już ostro ciśniemy w dół. Po drodze dziadki się pytają czy już wynaleziono nawigację do łatwiejszego wyszukiwania grzybów i upewniają się co do drogi na Gaiki:) Lecimy ostro w dół po kamiorkach, mijamy szlaban i mamy jeszcze kilkadziesiąt metrów na Przegibek, gdzie urządzamy postój.

Trochę płaskiego nie zaszkodzi ;) © k4r3l

Asfaltowy zjazd do Międzybrodzia to poezja, ale tym razem, z powodu dość silnego wiatru, nie da się ukręcić maksa... Przed nami kolejny cel - Żar. Przyglądamy się mu z mostu w Międzybrodziu Żywieckim - czeka nas 7km wspinaczka górskimi serpentynami. I znowu Jacek poszedł jak strzała!;) Wcześniej jeszcze telefon do Piotra, okazuje się, że on właśnie podjeżdża i jest już nad nami - spotkamy się na górze.

Tak się wjeżdża na Żar ;) © k4r3l

Jacka widzę później dopiero na postoju - jeszcze nie na szczycie, ale w miejscu skąd roztacza się świetny widok na lewy bok zbiornika, Skrzyczne i przelatujące nisko szybowce. To tylko przedsmak tego, co można zobaczyć z samej góry!

Przed szczytem... © k4r3l

Gość z Wielkopolski jest uradowany nie tylko samym podjazdem, ale właśnie tymi widoczkami. Dobrze, że miał cyfrówkę, bo w przeciwnym razie z pewnością zużyłby kilka rolek filmu :)

Król jest tylko jeden ;) © k4r3l

I już w komplecie :) © k4r3l

Na szczycie wieje, widoczność nawet dobra, pora jednak wracać. Szybki zjazd, na którym udaje mi się wycisnąć 70,5km/h i dalej powrót wojewódzką "948". Rozstaję się z Jackiem i Piotrem w Porąbce. Do przejechania mam jeszcze kilkanaście kilometrów, w tym 200m w pionie, czyli Przełęcz Beskid Targanicki (705m n.p.m.).

Zmęczeni ale zadowoleni ;) © k4r3l

W Wielkiej Puszczy kryzys, robię postój. W międzyczasie przejeżdzają goście na nazwijmy to trekingach. Jednego z nich mijam na samym podjeździe, drugi już poza zasięgiem. Wyjechał z sakwami. Okazało się, że jego kompan miał mniej szczęścia i zerwał łańcuch (rozerwało ogniwo, a spinka cała). Klął potem pod nosem na Sram'owski wynalazek. Okazało się, że są to długodystansowcy i w sumie dzisiaj mają w planach ukręcić ze 150km. Kiedy widziałem, że sobie poradzą (przystąpili do zakładania drugiej spinki) zjechałem w stronę Targanic a następnie do domu. W tym miejscu wielkie gratki dla Jacka, który jak się okazało, jest urodzonym w Wielkopolsce góralem i pokazał mi przez te dwa dni, gdzie jest moje miejsce ;) Trzymaj się Jacek, szerokiej drogi i do rychłego kręcenia! Podziękowania również dla Piotra i Eli, którzy wzięli gościa pod swoje skrzydła! Pozdrówki dla Was wszystkich!

Kolejny dzień spędzony rowerowo upłynął pod znakiem bikestatowej integracji. O tym, że Jacek (tak, ten słynny JPbike z Wielkopolski;) postanowił zawitać w Beskidy wiedziałem już od jakiegoś czasu i nie mogłem sobie odmówić przyjemności pokręcenia z tym jak się później okazało bardzo sympatycznym bajkerem, który jazdę (szczególnie po górkach) ma we krwi. Dnia poprzedniego nieźle popadało, na Kocierzu (mniej więcej na środku fotki) musiało się podczas tej burzy nieźle kotłować!

Burzowo... © k4r3l

Z racji oczywistej wypad przełożyliśmy na poranek dnia następnego. Miejsce zbiórki - włości Niradhary i Kajmana.

"Kajmanowo", czyli mała ojczyzna Eli i Piotra:) © k4r3l

Celem dzisiejszej wycieczki była Przełęcz Kocierska, ale podjechana w większości od nietypowej, dotąd nieznanej mi strony (tzw. Trzeci Podjazd Kocierski:). Jacek od rana zacierał ręce i cieszył się z każdego, nawet najmniejszego wzniesienia, co zresztą widać na załączonych obrazkach.

JPbike i Niradhara wjeżdżają na zaporę. © k4r3l

Zanim dotarliśmy do celu postanowiliśmy wyłapywać co ciekawsze widoki, a Jacek z poświęceniem godnym prawdziwego herosa wybierał najlepsze kadry:

Jacek stanął na wysokości zdania;) © k4r3l

Generalnie z obiektywu wieje ostro nudą - kto spodziewał się czegoś innego, niż zdjęcia gór, to niech lepiej przewinie trochę niżej:)

Żywieckie klimaty:) © k4r3l

Klimat skrzyczeński :) © k4r3l

Częściowo nasza trasa pokrywała się z jednym z etapów tegorocznego TdP, co oczywiście należało udokumentować;)

JPbike na tropie TdP;) © k4r3l

W Oczkowie przystanęliśmy by uchwycić tamtejszą genialną panoramę Jeziora Żywieckiego i szczytów Beskidu Śląskiego:

Zahipnotyzowany Jacek;) © k4r3l

Dalej czekał nas spokojny przejazd wzdłuż potoku Kocierzanka zwiastujący nieuchronnie zbliżający się sprawdzian - asfaltowy podjazd zamkniętą dla ogólnego ruchu asfaltową drogą, której fragment (ten wzmocniony płytami) ma ponoć w porywach 30 stopni (nie, nie procent:).

Kręcimy sobie na lajcie ;) © k4r3l

Ulica Widokowa, bo tak nazywa się ten odcinek, jest krótka ale na długości ok. 2km pokonuje się prawie 200m w pionie. I byłoby całkiem ok, podjechane bez postoju, gdyby nie mijające nas po drodze auta. Ale z jednym przystankiem to i tak spory sukces:)

Mówcie na nas debeściaki ;) © k4r3l

Z tego odcinka wyjeżdża się na główną drogę prowadzącą na przełęcz mniej więcej 1 km od szczytu. Przy samym ośrodku "Kocierz" podziwialiśmy z Jackiem panoramę Andrychowa i odległego, ale dzisiaj, z racji bardzo dobrej widoczności, wyjątkowo bliskiego Śląska. Pożegnałem się z Jackiem, który czekał na górze na jadących nieco dłuższym wariantem Kajmana i Niradharę. Myknąłem w dół moim ulubionym, wybitnie zjazdowym, zielonym szlakiem.

Kemping na Przełęczy Targanickiej © k4r3l

I tu żałowałem, że Jacka nie wziąłem ze sobą - na pewno by mu się spodobał ten odcinek. Dzięki za wspólną jazdę Jacku, może jeszcze będzie okazja zdobyć jakiś beskidzki szczyt:) Pozdrówki dla całej dzisiejszej ekipy!

Ponownie odrobina lokalnego patriotyzmu - ziomki z Bielska-Białej, nazywają się NeWBReeD. Sprawdźcie ich, bo wymiatają!

Plan był prosty - zdobyć Przełęcz Kocierską (718m n.p.m.) i stamtąd czmychnąć czerwonym szlakiem w stronę Żaru tak by w drodze powrotnej wjechać ponownie na Kocierz ale od strony Łękawicy. Jako że Ania w Beskidzie Małym debiutowała, więc z góry ustaliliśmy, że tempo będzie lajtowe, bez zbędnej napinki. Wspinaczka na przełęcz obfitowała w kilka przystanków, w tym jeden dłuższy, pod wyciągiem, spędzony na rozmowie z poznanym bajkerem na kolarce, któremu dałem cynk o BS, więc zobaczymy (pozdrawiamy!). Oprócz nas, Kocierz tego dnia zdobywał jeden gość na góralu i probikerka na szosówce, która jak szybko wjechała tak i zjechała, składając się odważnie na serpentynach. Chwilę później rozłączamy się z poznanym bikerem i docieramy na górę:

Widok z przełęczy © k4r3l

Tam przekraczamy granicę województw małopolskiego i śląskiego:

Zmiana województwa © k4r3l

Z ulgą wjeżdżamy w las, który wita nas całkiem sporą ilością błota. Na szczęście im dalej tym błota mniej i można swobodnie jechać. Na trasie czekają nas dwa podejścia. Pierwsze pod Kocierz 879m n.p.m) i drugie pod Kiczerę. Już podczas pierwszego (o długości ok. 500m) dowiadujemy się, że nie będzie łatwo. Jest stromo, są luźne kamienie i przede wszystkim spokoju nie dają nam bezlitosne owady, które towarzyszą nam przez cały ten czas pod górę.

Na Kocierzu © k4r3l

Zejścia także momentami nie nadają się do jazdy, a już na pewno dla kogoś, kto w Beskidzie Małym jest po raz pierwszy. Lepiej po prostu nie ryzykować i pokornie sprowadzić rower. Ja zjeżdżam:) Momentami jednak droga jest naprawdę przyjemna i co najważniejsze, widokowa.

W stronę Kiczery © k4r3l

Od lewej: Czupel i Magurka + Żar:) © k4r3l

Drugie podejście może nie tak długie jak pod Kocierz, ale także mocno odczuwalne w łydkach. Jak wiadomo bez bikewalkingu w Beskidach nie ujedziesz, więc z pokorą wpychamy nasze rumaki pod górę.

Pasma Beskidu Małego © k4r3l

Kiczera (831m n.p.m)to górka obfitująca w bardzo ciekawe widoczki, chyba nawet ładniejsze niż na samym Żarze. Dlaczego? Może dlatego, że widać z niej właśnie Żar?:)

Bez komentarza :) © k4r3l

Można też tamtąd rzucić okiem w kierunku Beskidu Śląskiego i Jeziora Żywieckiego, szczytów Beskidu Małego (Czupel, Magurkę, Hrobaczą Łąkę), jak podziwiać widok Jeziora Czanieckiego oraz okolic Porąbki i Kobiernic.

Zachodnie pasma Beskidu Małego © k4r3l

W stronę Porąbki (Z Hrobaczą w tle:) © k4r3l

Zjeżdzając asfaltową drogą z Żaru zatrzymujemy się jeszcze nad lotniskiem, gdzie zawsze coś się dzieje.

Lotnisko pod Żarem © k4r3l

Drogą przez Tresną, Oczków i Łękawice przedzieramy się w kierunku Andrychowa, by po raz kolejny dzisiaj zmierzyć się z podjazdem pod Przełęcz Kocierską. Po drodze jeszcze spojrzenie przez ramię:

Przez Oczków © k4r3l

Dużo ostatnio mówi się o zamkniętej drodze na Kocierz. Jak się okazuje ruch został otwarty, ale tylko dla samochodów do 7m długości (czyli praktycznie wszystko oprócz tirów). Ale nawierzchnia wciąż nie wygląda ciekawie:

Roboty drogowe © k4r3l

Skutki majowych kataklizmów © k4r3l

Na przełęczy szybki telefon do domu - meldujemy, że za 25 minut będziemy na obiedzie:)
Zjazd już bez większych komplikacji, ale nie ma się co dziwić, skoro nawierzchnia po tej stronie jest nienaruszona:

Zjazd do Targanic © k4r3l

Świetny trip w miłym towarzystwie:) Zmęczenie jak najbardziej pozytywne, w domku zasłużone zimne piwko i... 2 tony czarnego do przerzucenia :)